Olena, "Scheveningen voelt als thuis"

Dit is het verhaal van Olena (46), die na de Russische invasie Oekraïne ontvluchtte. Ze is psycholoog en woont nu ruim een jaar in Den Haag met haar jongste zoon.

“Ik kom uit Marioepol, waar ik woonde met mijn zonen – Kyrylo (16) en Mykhaylo (21). Ik had een comfortabel leven – een baan waar ik van hield, een gezin, vrijheid en veiligheid. We zijn een hechte familie. Sinds 1999 werk ik als psycholoog met zowel kinderen als volwassenen.” Marioepol is een stad aan de zee, dus het strand was een groot deel van ons leven. Het strand was de allereerste plek in Den Haag waar ik naartoe ging. Het was eind mei en ik rende op blote voeten naar het water, de emoties liepen over. Het voelde als een stukje thuis. De zee is mijn happy place.

“Het strand was de allereerste plek in Den Haag waar ik naartoe ging. Ik rende op blote voeten naar het water, de emoties liepen over. Het voelde als een stukje thuis.”

De dag voor de oorlog had ik sessies met cliënten, mijn agenda zat vol voor de komende weken. De volgende dag veranderde alles. We wisten niet waar we heen moesten, dus namen we de bus naar Krakau, waar we ruim een week bij een gastgezin verbleven. Daar kon ik voor het eerst op adem komen en ging ik meteen weer aan het werk. Werk was een van de weinige dingen die me op de been hielden. Over onze verdere reis naar Nederland gesproken, ik wist heel weinig van het land voordat ik hier kwam. Via mijn netwerk vond ik een gezin dat bereid was ons te huisvesten. Zo zijn we hier beland. Als ik nu terugkijk, denk ik dat we op de goede plek zijn. Ik voel me hier niet alleen veilig, maar ook thuis.

Nieuw thuis in Nederland

Ik hou erg van Den Haag. Ik vind het leuk hoe natuur en stadsleven hier gecombineerd worden. Mijn favoriete plek in Den Haag is het Binnenhof aan de Hofvijver. Elke keer als ik naar de stad ga, zorg ik ervoor dat ik het bezoek. Deze plek heeft een soort kracht voor me.

“Ik geloof dat Oekraïners veel overeenkomsten hebben met Nederlanders. De belangrijkste eigenschap die ons samenbrengt, is vrijheid. Vrijheid van denken en handelen, dat een persoon in staat is om zijn mening te uiten.”

Het afgelopen jaar was erg uitdagend voor ons. Nu, een jaar later, merk ik een switch bij mezelf. Ik kreeg de behoefte om de ruimte waarin we leven opnieuw in te richten, nieuwe planten te kopen, schilderijen aan de muren te hangen. Ik zie het als een teken van aanpassing aan het leven hier. Ik blijf werken als psycholoog, als vrijwilliger. Ik hou van mijn werk en waar ik ook ben, ik geloof dat dit iets is dat ik altijd zal blijven doen.

“Mijn werk is mijn bron van energie”

Ik ben een heel sociaal persoon, makkelijk in de omgang. Ik ben dol op studeren. Psycholoog zijn betekent constant blijven leren en je vaardigheden verbeteren; dit is een vak dat niet stilstaat en dat moet je bijbenen. Ik zie dat mijn kennis hier geldig is, maar het belangrijkste obstakel en (dus mijn) doel is de taal. Nu, zowel op het werk als in mijn privéleven, bestaat mijn kring voornamelijk uit Oekraïners. Ik zou graag met Nederlandse buurtgenoten willen communiceren om Nederlands te oefenen en een groep vrienden te krijgen. Het zou geweldig zijn als er mensen of gezinnen zijn met wie we op één lijn zitten. Ik hunker naar gezelschap om te gaan fietsen, naar het strand te gaan of gewoon af te spreken voor een kop koffie.”

“Wanneer iemand aankomt in een nieuw land en een nieuw leven aan het opbouwen is, is interactie met lokale inwoners cruciaal. Van wie anders dan van de locals, kun je het beste leren over een land? Alleen door sociale verbinding kun je erachter komen hoe deze maatschappij eruit ziet. Dit is noodzakelijk om je onderdeel te voelen.”⁠

Olena werd geïnterviewd voor een artikel in het Krantje, lees het artikel via onderstaande knop.