Janel, laat de stem van de lokale gemeenschap op Mindanao nog luider klinken
Het verhaal van mensenrechtenverdediger Janel Pesons [Mindanao, Filipijnen]
Geschreven door: Patrick van Wersch
Bewerkt door: Olivia Ayes
Janel Ello Pesons is pas 35 jaar maar er zouden zeker al een paar boeken over haar leven gevuld kunnen worden. Ze is een mensenrechtenverdediger en voorvechter van vrede op Mindanao in het zuiden van de Filipijnen. Ze zet zich in voor het vergroten van de betrokkenheid onder de lokale gemeenschappen want dat is waar verandering plaats kan vinden. Zij gelooft dat een duurzame vrede die dit door conflicten geteisterde eiland zal hervormen haalbaar is. Het is geen gemakkelijke benadering maar Janel is ervan overtuigd dat dit de enige manier is om haar doel te bereiken.
Ze zit nu in haar derde termijn als Secretaris-Generaal voor de MPPM, Mindanao Peoples’ Peace Movement, en overziet het dagelijks management en de activiteiten. De MPPM is opgericht in 2000 in de nasleep van de oorlogsverklaring die de regering deed tegen het Moro Islamic Liberation Front. Ze zijn inmiddels uitgegroeid tot een samenwerkingsverband en coalitie van meer dan honderd grassroots organisaties die de participatie en betrokkenheid van de tri-people bevordert voor de vredesopbouw op Mindanao.
Kaart van de Filipijnen inclusief de Mindanao regio. Bron: OntheWorldMap.com
“Moslims zijn niks dan problemen”
Het is zwaar werk dat Janel samen met haar man combineert met de opvoeding van haar twee zoons van acht en tien die allebei gek zijn op vechtsporten. Daarnaast doet ze ook nog vrijwilligerswerk bij Lanao Alliance of Human Rights Advocates, een organisatie die zich inzet om de algemene kennis m.b.t. mensenrechten onder de lokale bevolking van Lanao te vergroten. Het vuur dat haar passie zo’n 20 jaar geleden aanwakkerde zorgt ervoor dat ze door kan blijven gaan. Ze verhuisde toen vanwege haar studie vanuit haar woonplaats Iligan naar Marawi, wat ook wel het islamitische hart van Mindanao wordt genoemd.
“Moslims zijn niks dan problemen,’ benadrukten mijn ouders toen ik vertelde dat ik wiskunde wilde studeren op een universiteit met overwegend islamitische studenten. Ik zette toch door en heb me daar meer thuis gevoeld dan ooit. Mijn huisgenoten waren geen slechte mensen. Ik voelde me veilig en ik kon eindelijk mezelf zijn.”
Tijdens haar studie op de Universiteit van Mindanao voelde Janel zich geaccepteerd. “In mijn woonplaats Iligan waren mijn leeftijdsgenoten vooral bezig met hun uiterlijk en kleding, iets dat mij niet interesseerde. Ik vond juist dat dat er helemaal niet toe zou moeten doen. Een visie die ik bleek te delen met de Moro in Marawi.”
Klik hier om het hele verhaal van Janel verder te lezen (Engels).